Rustig aan verder reizen in de Cameron Highlands

Vrijdagavond grote paniek! Ik kwam tot de vaststelling dat mijn credit card nog steeds niet werkte/was vereffend en ik had deze zaterdagochtend nodig voor mijn huurwagen… ik probeerde mama of zus te pakken te krijgen zodat ze naar de bank konden bellen maar natuurlijk lukte dit niet! Glenn bracht me op het idee om via chat contact op te nemen met de bank, maar zo ver is argenta nog niet mee. Dan heb ik maar een mailtje gestuurd met als onderwerp “dringend!”. Tijd terwijl was ik mijn was aan het doen, valies aan het opruimen en een klapje aan het doen met de 2 dames in het hostel! Anna is een Duitse vrouw van 40 die haar hele leven heeft omgegooid omdat ze zich niet meer gelukkig voelde in haar job, leven, land,… zij is ondertussen al 9 maanden op zoek naar een nieuwe thuis. Linda is een Zuid-Afrikaanse gescheiden vrouw die al 3,5 maand rondreist, ik schat haar eind 40 begin 50. Af en toe komen haar kinderen haar ergens bezoeken en hier en daar werkt ze zelf voor een bed en onderkomen. Het is leuk en interessant om eens mensen tegen te komen met een verhaal! Het helpt te relativeren in je eigen leven en je doelen bij te stellen. Wat ik van hun geleerd heb is  dat je er alles moet aan doen om gelukkig te zijn. Geluk is een keuze die je maakt! Maar dus was het even spannend afwachten of de bank ging reageren! En poef, een half uur later kreeg ik een bevredigend mailtje dat ze de kaart in orde gingen maken binnen 40 minuten! Je kan niet geloven wat een opluchting er door de kamer ging! 3 uur later was mijn backpack eindelijk ingepakt en Anna was verbaasd hoeveel er in zo’n zak geraakt! Zij heeft een bagage van 30kg, maar dat is dan ook werkelijk alles dat ze nog heeft. En Linda heeft een super klein koffertje waar al haar overlevingsmiddelen in zitten voor 3,5 maand!   Dus zaterdagochtend ga ik naar de verhuur maatschappij, ik open de link naar Google Maps vanuit hun e-mail. Het was zo’n 20 minuten wandelen, 1,5km ongeveer. Het kantoor bevond zich in een shoppingcenter maar ik vond het niet direct dus ging ik naar de infobalie. Daar wist de dame me te zeggen dat zij onlangs verhuist zijn! Geeft ze het adres, 25 minuten stappen naar de andere kant van de stad, fuck! Al bij al heb ik een ochtendwandeling van dik 45 minuten, 3,5km gehad… Alles ging vlot en de auto, wow, die is in orde! Het is één met automatische versnellingen en dat is handig wanneer alles omgekeerd is! Erna moest ik nog mijn spullen oppikken in de hostel en ik moest met pijn in het hart afscheid nemen, de eerste keer dit verlof dat ik zo’n gevoel had. Rond 12'en ben ik vertrokken en het verkeer viel supergoed mee. Mensen rijden hier heel hoffelijk, alleen is het links rijden en de linkerzijde van de wagen inschatten even wat wennen! Alles ging vlot tot ik op de autostrade een peage tegenkwam… je moest een kaart hebben en ja… die had ik dus niet! Tralalalaaa… stond ik, ocharm de mensen achter mij! Alle chance was er en hulp knopje en de meneer is meteen gekomen en is me een kaart gaan kopen! Nu ben ik wel benieuwd waar ik deze moet opladen, het is zo’n soort prepaid kaart. Onderweg werd het warmer en warmer terwijl iedereen zei dat het in highlands kouder was! Uiteindelijk hadden ze niet gelogen, de laatste 20km koelde het 15°C af! Het is nu rond 20°C en eigenlijk vind ik het eventjes zalig! Buitenkomen in t-shirt zonder te smelten! Hoe zalig kan het leven zijn. De laatste kilometers zag je steeds meer en meer aardbei plantages, thee plantages,  bloemenkwekerijen, bussen met toeristen, druk verkeer, overal winkeltjes en restaurants,… Kortom écht toerisme. Het dorpje waar ik zit, Brinchang, kan me echt niet charmeren. Het is er vies, druk, oud, alles hangt met haken en ogen in elkaar… dus ik ging even naar Tanah Rata, het andere toeristische dorp, maar dat was identiek. Beup... dan maar op tijd naar het hotel en slapen.  Omdat ik op internet overal las over de slechte kwaliteit van de tours die ze hier aanbieden wou ik er op mezelf op uit trekken en voor de thee plantage heb ik al geen spijt! Ik heb er eentje uitgekozen waar niet veel toeristen heen gaan en waar de weg er naartoe al even spectaculair is dan de plantage zelf, volgens Internet! En ja, het is zo! Door de staat van de weg kunnen er ook gewoon geen bussen geraken, hahaha. De plantage is kalm, er zijn enkele families met kleine kindjes en nauwelijks “buitenlandse” toeristen zoals mezelf. Er was een korte rondleiding door het fabriek maar de dame haar Engels was zo slecht dat ik er de ballen van  begrepen heb! Na de rondleiding zag ik borden staan met uitleg dus ik heb alles opnieuw gedaan aan de hand van de borden. Ok nu snap ik er iets van. Het leuke hier is dat alles gratis is: toegang, uitzichtpunt, fabriek bezoeken. En democratische prijzen voor een thee ter plekke, ahja dat moet je dan ook proeven eh.  Erna ging ik richting “mossy forest” (het mosbos, klinkt grappig in het Nederlands!). Ik moest 28km doen en Google zei me dat ik 1u58 in het vooruitzicht had! Oorzaken: overdosis toeristen (auto’s en bussen) die over 1 baan moeten en een kronkelige weggetje. De file heeft zoveel tijd en energie opgeslorpt! Je moet constant overal om je heen kijken voor auto’s, voetgangers, scooters… dan mocht ik afslaan, yes eindelijk minder verkeer! Maar die glorie was van zeer korte duur. Ik kwam op een baantje dat steeds nauwer en nauwer werd. In het begin ware  er nog veel auto’s en ik was erin geslaagd om vlak achter een Nissan Navara te geraken dus die maakte de weg vrij voor mij! Vandaag heb ik dus ineens geleerd om de wagen in te schatten. Op een bepaald moment was het wel zo erg dat mensen die in de tegenovergestelde richting stonden te wachten, uitstapten om mij en de andere chauffeurs tussen de rotswanden en de wagens heen te loodsen. Geschift! Tussen mijn spiegel en de spiegel van de andere auto kon je geen vinger meer tussenkrijgen en de volgende… die klapte wijselijk de zijne dicht! Na enige tijd reden enkele wagens achteruit de berg af, ik zag een plekje waar ik me even kon neerzetten en stapte eventjes uit. Er zat nog een groep familie/vrienden en hun chauffeur vroeg me of ik écht naar boven ging!? Euhm… da's het plan Ja! Uiteindelijk was er nog een Engels sprekende passagier en na wat denkwerk gaven ze me toch de moed om door te rijden. Een 5 minuten later kwam ik een jongen tegen die vroeg of hij en zn vriendin mochten meerijden, heeeeeel graag!!!! Dat was zo’n opluchting om die beproeving niet “alleen" verder te moeten doen! Soit, we zijn in mossy forest aangekomen  en hebben de korte wandeling gedaan. Dit was heel betoverend! Langs één zijde had je een dichte mist en langs de andere zijde een prachtig zicht. Hoeveel verschillende mossen dat er zijn is ook noemenswaardig. Prachtige setting. Het is weer zoiets dat je onmogelijk kan vastleggen op foto… je moet het met je eigen ogen gezien hebben of je geloofd het niet. Erna… terug naar beneden… maar ik was meer op mijn gemak met mijn nieuwe vriendjes. En als ik naar Canada, China of Signapore wil gaan heb ik ook al weer contacten. De weg was… hobbelig, bochtig, nauw,… alles hetzelfde als voorheen maar in omgekeerde richting dus. Ik heb mijn vriendjes naar het volgende dorp gebracht, daar hebben we samen iets gegeten en dan ben ik terug naar het hotel gekomen. 's Avonds is hier werkelijk niets te doen! Dus een lekkere warme douche en een filmpje  is het geworden (lang leve Netflix, dank je Glenn!).  Nu ga ik lekker goed slapen want morgen heb ik een rit van 4.30u voor de boeg! Ahja… nog iets ivm de auto: weet je hoe moeilijk het is als je niet nadenkt om een pinker te gebruiken!? Ik zet constant mijn ruitenwissers aan als ik wil pinken. En ik ben al 3 keer aan de verkeerde kant van de auto ingestapt! Niet erg als niemand het ziet, anders doe je gewoon dat je bezig bent, je stapt terug uit gaat rond en stapt langs juiste kant  terug in… Ik ga blij zijn als ik terug mijn eigen auto'tje heb!